Η Αλεξάνδρα δεν είναι πια κοντά μας. Έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της κυριακής 24 Μάρτη. Και τώρα… Τώρα εμείς να πρέπει να συνεχίσουμε χωρίς αυτήν…Κι όμως είναι παντού γύρω μας, πάνω μας, μέσα μας.

Μια συντρόφισσα που μοιραστήκαμε κάθε στιγμή από τη δημιουργία της αντιμιλιταριστικής συλλογικότητας. Μιας συλλογικότητας, που δική της πρόταση ήταν και η ίδια η ονομασία της. Κανάιμα.

Όνομα βγαλμένο μέσα από τα βιβλία του Γκαλεάνο και τους μύθους για τη Λατινική Αμερική, που τόσο της άρεσαν τα τελευταία χρόνια. Φανατική αναγνώστρια μέχρι και τις τελευταίες της στιγμές.

Πάντα δίπλα στους καταπιεσμένους, τους αποκλεισμένους. Πάλεψε ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό, το μιλιταρισμό, την ομοφοβία. Αγωνίστρια σε κάθε πτυχή της ζωής της. Έζησε τα τελευταία της χρόνια στην κατάληψη Rosa Nera στα Χανιά, όπου συμμετείχε με συνέπεια στις συνελεύσεις και στις συλλογικές δράσεις της κατάληψης, ενώ παλαιότερα συμμετείχε σε πολλά συλλογικά εγχειρήματα στην Αθήνα όπου ζούσε ως το 2014. Ανάμεσα σε αυτά ήταν η κατάληψη Σινιάλο στο Αιγάλεω και η κατάληψη Παπουτσάδικο στο Χαϊδάρι.

Η παιδεία προς μια ελευθεριακή κατεύθυνση ήταν μόνιμη έννοια της και ασχολήθηκε πολύ με τη διάδραση στην εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά και με τις δυνατότητες που παρέχει η τέχνη στην ψυχοθεραπεία. “Χοροθεραπεύτρια” και συντονίστρια του “θεάτρου του καταπιεσμένου” ήταν από τα βασικά της ενδιαφέροντα τα τελευταία χρόνια, έχοντας ήδη τέσσερα χρόνια αφήσει μόνιμη δουλειά ως καθηγήτρια, κυνηγώντας με αστείρευτη θέληση τα όνειρά της. Συλλογικά όνειρα! Πάντα έφτιαχνε και έψαχνε συνεργασίες για το πιο μικρό και απλό πράγμα που είχε στο νου της.

Γιατί δεν ανεχόταν μια ζωή που δεν μοιράζεται απλόχερα!

Η θλίψη μας για τον θάνατό της, μας πεισμώνει παραπάνω να ζούμε ελεύθερα και να αγωνιζόμαστε για ελευθερία. Στα ίδια μονοπάτια -που όλοι μαζί χαράξαμε και τώρα είμαστε αναγκασμένοι να συνεχίσουμε χωρίς αυτή- θα περπατήσουμε και θα ανοίξουμε κι άλλα.

Και σε κάθε μάχη που θα δίνουμε, θα ξέρουμε πως η Αλεξάνδρα θα’ ναι εκεί. Όχι μεταφυσικά, αλλά ως κομμάτι μας, μέρος του συλλογικού μας χαρακτήρα.

Ένα ποίημα το αντίο μας…

Κι ο θάνατος δεν θα’ χει εξουσία.

Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι

με τον άνθρωπο θα σμίξουν·

Όταν γλειφτούν τα κόκαλά τους

και τα γλυμμένα κόκαλα χαθούν,

θα’ χουν αστέρια σε αγκώνα και ποδάρι·

Αν και τρελοί θα συνεφέρουν,

αν θαλασσόπνιχτοι , θ’ αναδυθούν,

αν κι εραστές χαμένοι αυτοί, δεν θα χαθεί η αγάπη·

Κι ο θάνατος δεν θα’ χει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θα’ χει εξουσία.

Κάτω απ’ τις δύνες της θαλάσσης

χρόνια χωμένοι αυτοί, θάνατο ανεμόδαρτο δεν θα βρουν·

Σε μέγκενη στριμμένοι, με τους τένοντες λυμένους,

παιδεμένοι σε τροχό, δεν θα τσακίσουν·

Στα χέρια τους η πίστη θ’ ανοίξει

και μονόκερα στοιχεία θα τους ξεσκίσουν,

κουρελιασμένοι ολόκληροι, και δεν θα σπάσουν·

Κι ο θάνατος δεν θα’ χει εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θα’ χει εξουσία.

Ας πάψουν πια να σκούζουν στ’ αυτιά τους οι γλάροι

και στις ακτές τα κύματα να σκάζουν άγρια·

Λουλούδι όπου ξεμύτισε μην ξεμυτίσει πια

να υψώσει το κεφάλι του στους χτύπους της βροχής.

Αν και τρελοί, αν και νεκροί σαν τ’ άψυχα καρφιά,

κεφάλια σημαδιών αυτοί, χτυπούν με μαργαρίτες ·

Χτυπούν τον ήλιο, όσο που να ξεκαρφωθεί ·

Κι ο θάνατος δεν θα’ χει πια εξουσία.

Ντύλαν Τόμας

Κι ένα τραγούδι…

Regressverbot -Homage to Miltos Sahtouris

Ντύλαν Τόμας